Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Duo Reges: constructio interrete. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Nec enim ignoras his istud honestum non summum modo, sed etiam, ut tu vis, solum bonum videri. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.

Quid autem est amare, e quo nomen ductum amicitiae est, nisi
velle bonis aliquem affici quam maximis, etiamsi ad se ex
iis nihil redundet?

Qualem igitur hominem natura inchoavit?

Bork: Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.
Bork: Erat enim Polemonis.
Sed nimis multa.: Prodest, inquit, mihi eo esse animo.
Numquam facies.: Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?
Bork: Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.
Bork: Sed haec nihil sane ad rem;

Bonum patria: miserum exilium. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit.

Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.
Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus;
Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint.
Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria?
At coluit ipse amicitias.

Sedulo, inquam, faciam.
At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere.
Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus.

Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Est, ut dicis, inquit; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?