Duo Reges: constructio interrete.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Bonum patria: miserum exilium. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

1. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt.
2. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit.
3. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum.
4. Quorum sine causa fieri nihil putandum est.
5. Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum.
6. Sed tamen intellego quid velit.

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Tum ille: Ain tandem? Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. Quae est igitur causa istarum angustiarum? Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Iam in altera philosophiae parte. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere.

• Bestiarum vero nullum iudicium puto.
• Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;
• Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.
• Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia.
• Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Erat enim Polemonis.

Ista ipsa, quae tu breviter: regem, dictatorem, divitem solum esse sapientem, a te quidem apte ac rotunde;

Hunc vos beatum;

Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest.

Illa enim, quae sunt a nobis bona corporis numerata, complent ea quidem beatissimam vitam, sed ita, ut sine illis possit beata vita existere.

Haec ego non possum dicere non esse hominis quamvis et belli
et humani, sapientis vero nullo modo, physici praesertim,
quem se ille esse vult, putare ullum esse cuiusquam diem
natalem.

Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis
instituta sunt aut inventa sunt?

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quo igitur, inquit, modo? Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quo modo autem philosophus loquitur?