Etiam beatissimum?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Duo Reges: constructio interrete.

Odium autem et invidiam facile vitabis. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Et ille ridens: Age, age, inquit,-satis enim scite me nostri sermonis principium esse voluisti-exponamus adolescenti,. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis?

Nulla erit controversia.: Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria?
Bork: Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.
Bork: Sed ille, ut dixi, vitiose.
Utram tandem linguam nescio?: Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?
Sed fortuna fortis;: Bork

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Quid, quod res alia tota est?
Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.
Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt;

Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus
accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte.

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Disserendi artem nullam habuit. Praeclare, inquit, facis, cum et eorum memoriam tenes, quorum uterque tibi testamento liberos suos commendavit, et puerum diligis. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Et quidem saepe quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat;

Si enim idem dicit, quod Hieronymus, qui censet summum bonum esse sine ulla molestia vivere, cur mavult dicere voluptatem quam vacuitatem doloris, ut ille facit, qui quid dicat intellegit?

Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit?
Maximus dolor, inquit, brevis est.
Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.
Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate.
Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.